I WANT TO GO HOME

Gjatë rrugës për në Poloni, pas shumë orësh udhëtim ne bëjmë ndalesën e radhës në një pikë karburanti , afër Dubrovnikut . Ishte mëngjes dhe secili prej nesh hap çantat për të  nxjerrë ndonjë bluze me mëngë të gjata dhe furçen e dhëmbëve dhe nxitonim për në tualet dhe prisnim rradhë të gjatë , siç ishte rradha e qumështit në kohën e xhaxhit Enver.  Të gjithë ishim tmerrsisht të lodhur nga gjithë ai udhëtim , kur ne kishim bërë vetëm gjysmën e rrugës na kishte mbetur edhe afërsisht edhe 20 orë rrugë , por ne dinim se si ti kalonim ato orë . Në pritje për të shkuar në tualet , jo shumë larg prej nesh shohim një tip me disa çanta dhe me një tabelë prej kartoni të cilën e mbante lart që shkruheshe “ I want to go  home “ . Ai po shikonte që ne ishim të rrinj e palosi tabelën dhe e hodhi tutje , me siguri u ndjeh  I turpëruar dhe po fillonte të afrohej më shumë grupit tonë , hyri Brenda në dyqanin që ishte tek karburanti por nuk bleu gjë , të gjithë po bëheshim kurrioz për të ditur se ç’farë kërkonte ?

Dy drejtuesit tanë nisën të bisedonin me të , dhe unë që po e shikoja nga larg ai filloi të hidhej përpjetë njësoj sikur të kishte kapur ndonjë skendinë , por në fakt në një farë mënyre ashtu ishte sepse një nga drejtuesit me thotë që ai do vi me ne, dhe unë bashkë me të tjerët pa e kundërshtuar filluam të prezantoheshim , ai quhej Adam është 19 vjeç nga Polonia . Në momentin që ai u ulë në sendilje ai filloi të bente kryqin dhe ishte e qartë që ishte I besimit të krishterë . Ai kishte një veshje tepër të thjeshtë , në dorë mbante një bidon coca-cola me ngjyrë të verdhë që me siguri duhet të ketë qënë essencë me uje . Ai dukje paksa I trembur por edhe I buzëqeshur në të njëjtën kohë . Nga kurioziteti që kishim filluam ta pyesnim se si përfundoi në Kroaci në një pikë karburanti, ai nisi të tregonte historinë e tij .

“Para 2 muajsh , unë sëbashku me shokët e mi u nisëm për në Francë sepse kishim fituar një biletë për të parë festivalin , pa e menduar gjatë mora me vete rreth 300 euro , mendoja se ishin të mjaftueshme por për mua ka qënë një eksperiencë shumë e keqe si për mua dhe për shokët e mi . Në përfundim të festivalit rojet e festivalit na grabitën , na morën ato pak para që kishim me vete . në atë moment nuk denim ç’të bënim sepse as frëngjisht nuk dinim , tentuam të komunikonim në anglisht por ato që pyetëm u përgjigjën “Je ne parle pas Anglais” . Ne po mendonim se sit ë largoheshim nga Franca kur s’kishim asnjë kacidhe me vete . Ne filluam të kërkonim punë , ç’farë dolloj pune , dhe ne fakt gjetëm punë si pjatalarës në një restorant , atje punuam rreth 3 javë dhe mblodhëm ca para dhe me pas na lindi idea për të vizituar Spanjën , por parat se të nisesha telefonova prindërit duke I thënë se gjeta një punë të mirë që I përshtatet degës që unë studioja , por fatkeqësitë nuk kishin fund . Duke ecur nëpër rrugët e Madridit disa policë na ndalin dhe filluan të na bërtisnin pa e kuptuar pse , dhe ne duke I thënë që jemi turistë nga Polonia , kur në mënyrë të papritur filluan të ushtronin dhunë ndaj nesh dhe na kërkuan që të largoheshim prej këtej , ne u friksuam shumë dhe u larguam . Une e quaj veten time me fatsepse gjeta punë përsëri si pjatalarës ndëersa shokët e mi u përshëndetën me mua dhe u larguan nga Spanja ne drejtim për ne shtëpi , që nga ajo ditë unë humba kontakte me ç’do person që njihja . U bë gati një muaj e gjysëm që jam larguar nga shtëpia bëra bagazhet gati dhe morra rrugëtimin për në Poloni , por parat që kasha mbledhur nuk ishin të mjaftueshme dhe përfundova ne Kroaci me shpresën që dikush do të vijë të më marri . “

Adami na ndihmoi shumë me përkthim gjatë ndalesave që bënim dhe ishte gjithom I habitur nga shakatë që bënim , për të dukej interesante se si silleshim dhe argëtoheshim në autobus . Gjatë rrugës Adami po më shpjegonte se si është jeta në Poloni dhe po më tregonte për disa vende të bukra që ai njihte në Krakow , filluam të bënim plane se ç’farë do të bënim sonte , ishte pak si vonë por unë doja të dilja . Mbëritëm në hotelin ku ne dotë akomodoheshim , ishim duke pritur jashtë për të marrë çelësin e dhomës , ndërsa Adami merr në telefon dikë dhe sapo e mbyll telefonin fillon të sillet çuditshëm ç’do gjë që bënte e kryente me nxitim . Të gjithë po e shihnin me habi dhe unë po e pyesja , ç’farë po bën ? Unë thjeshtë po nxitoj me përgjigjet ai . Po I thoja që të më presi sapo të bëj një dush , do zbres poshtë që të shohim qytetin , ok më thotë , por mbas 1 ore zbres poshtë dhe nuk e gjej më ,gjithësesi kudo që të ndodhet  uroj që të jetë mirë nuk I uroj fat sepse ai është një lucky boy .